Kalabalıkta kaybolmak ne kadar da basit ti… Ben , diğer benlerin içinde kayboluyordum.Zamanın içinde hapsolmuyor, koşabiliyordum.Akşam yüzünü göstermeye başladığı, güneşin görevini ifa etmenin huzuru ile , gülüşü gündüze veda ediyor resmen…
Ah sesi çıkıyor yüreğimden ..
Yine bir ben …
saklı bahçemin , gülüşü 🙂
arkadaş sevgi olunca sözler boğazda düğümleniyor , kelimeler ne kadar da heycanlı çıkıyor ,sanki dile gelirken hep eksik anlamlaşıyor.. Virgülün hep süregeldiği sonsuzluk 🙂
Yuregine saglik ustam