Günlüğüme göz atarken.
Okul zamanlarından kalma anılara bir tebessümde iştirak ediyor.
İnsanın duyguları sitemleri hiç değişmiyor hayata dair.
Sadece cümleler daha acemice yazılmış oluyor, belkide acemilik değil daha içten daha safiyane..
Çocukluğumuz işte çok bulanmamışız ki teknolojiye hala eski defterlerimiz var.
Anıları karıştırdığımız da gülümsediğimiz..
Çocukça o sitemlere bakıyorum bende sizlerin eski yazılarınızı okuduğunuz gibi.
Ne büyük acılarmış..
Bir Bayramlığın alınmaması ne büyük acıymış ayakkabının ve elbisenin renklerinin uyumsuz olmaması.
🙂
Okul pikniğinin yağmurlu hava nedeniyle iptal olması..
Nasıl isyanlar feryatlar kıyametler kopmuş her satırda adeta.
Her satır beni gülümsetirken ardımızdan gelecek neslin acaba karalanmış hiç anı defteri olacak mı ?
düşüncesi kapladı..
Onların yarınlarını hatırlatacak telefon bilgisayar gibi teknoloji aynı sevinci yada aynı duyguyu taşıyabilecek mi ?
Kurşun kalemin hissettirdiği duyguyu hissedebilecek mi gençlik ?
Acaba bizler gibi duygusal anılara sahip olacaklar mı ?
Her güne dair bir not düşün beyaz sayfalara. Saçlara kır düşmeden. Yarınlarda Dünyanın ne derece geçici olduğunu daha iyi anlamak için..
Ve hiç bir şeyin öneminin olmadığını yalnızca baki olanın Allah cc olduğunu en güzel anlamın yolu da insanın kendi geçmişidir.
Dünün çocuklarıydık, bugünün yetişkinleri büyükleri olduk. Yarının yaşlılarına adayız.
Yüzlerde tebessüm dolu anıları yazmanız temennisi ile;
Saygılar: