Ben gurbet çocuğuyum..
belki anne Babasını yılda bir gören.. Hayatında hep gidenlerin olduğu bir gurbetçi çocuğum..
Yatarken anne sıcaklığı ile yatıp uyandığında annesinin olmadığını gören, ve yinemi gittin anne diye ağlayan bir garip çocuğum..
Geceleri anne baba hayali ile ağlarken için için hasretin zehrini yutarak uyuyan ve kabuslarla uyanan bir garip çocuğum..
Kimse bilmezdi, gecelerim gökyüzünde de zifiri karanlıktı.. Hasret Yürek ateşi kimsesizlik eritiyordu içimi..
Artık sanki gurbet benim içimde kaderim bahtım ömrüm olmuştu..
Gündüzleri hoplayan oynayan neşe saçan yüreğinin ateşini sevdiklerini belli etmeden yaşayan bir çocuktu..
Yıllar geçti hayatı da hep bir gidenlere veda etmekle geçti.
Artık gurbet çocuğu büyüse de içinde gurbet kalmıştı ne insanlara güveni nede sevesi vardi… Çünkü o bir gurbet çocuğuydu..