Bazen bir film izlersiniz yada bir dizi, o film karesi alır sizi götürür.!!
Bir acı oturur içinize, duygusallık mı acaba?
Sanmıyorum,
Çünkü insanın geçmişinde kendinin bile bilmediğini acılar vardır..
İşte o film karesinde ağlarsınız, anlam veremediğiniz şey sizin kalbinizde sızıya dönüşür, hüngür hüngür ağlarsınız..
Kaçımız aynı sahnede ağlayabilir ki, yada şöyle desem herkesin güldüğü film sahnesinde kaçımız göz yaşına boğulur..
Acı işte..!! O acı oturur insanın içine tarifsiz ve anlamsız..
İnsan ne kadar aciz kendine bile yabancı,
Kendine bile uzak..
Kendini tanıyamayan insan ne çok benlik davasına kapılır oysaki.
Ne çok ben, ben, der.
Kendini bulamadan bazen bu diyardan göçer gider. Rüya gibi hissettiği o acıların sebebini hiç bilmeden hemde..
Sahi kaçımızın bizi ağlatan adını koyamadığı acıları var..
Yada sadece benim ruhumda mı o dehlizler,
Bilmiyorum,
Ey gönül, mâdenin ne kadar yufka!
Yeter ağlamana bir kuş ötüşü.
Necip Fazıl
O dert ki ne güzeldir. Bazen sebebini sahibine fısıldar; bazen de saklanır film karesine, şarkı sözüne.Zira eşya aynadır Mevlâ’ya.
Mâşuk naz, âşık niyaz makamına yaraşır. Yazgısında aşk olan şifa arar mı derdine hiç? Tefekkürü ibadet bilmiş olanın harcıdır hüzün.
Duam belli duyan belli gerisi takdir ilahi ada cok guzel yaziydi devamini bekleriz