Yalnızlık iliklerimde sinsice ilerlerken
Gözlerim sadece Umut’a bağımlı,
Sessizce açılıp kapanıyor.
Mutluluğu yaşamak değersizmiş aslında.!
Hayat, bize mutluluğu verdiğinde,
Bizler sadece normal yaşantımıza devam ederiz.
Ve birçok kez mutluluğun mutluluğunu yaşamıyoruz.
Taki mutluluğumuzu ellerimizle kaybettiğimiz ana kadar.
Aslında ondan sonra mutluluk değer kazanıyormuş..
Yalnızlık bazen bir arkadaştır
Sadık bir arkadaş
Öyle sadık ki senden bir saniye ayrılmayan.
İstenmeyen arkadaştır.
Mutluluğumu ancak sen gittikten sonra hissettim
Ve çok pişman oldum
Belki saniyelerle şu an nefes alıyordum hayattaydım.
Ama o saniyeler bana asır evvel
Öncesinde
Yalnızlığa taşındığım gibiydi,
İlk gittiğinde ölmek istedim.
Bir keresinde değil kaç keresinde ölmek istedim.!!
Senden ayrı olduğumdan değil,
Değerini bilmediğimden ölmek istedim.
Bu kadar yakınken bile,
Yasamak inan ölümden bin kat daha beterdi
Hayat çok akıllı, Ve çok planlı,
Onsuz yaşamam dediğimden,
Beni sensiz yaşamaya sürükledi.
Sensiz hayata son vermek istediğimde,
Buna asla izin vermedi.
Sadece kukla olduğumu,
Yapmak istediğim her şeye.
Engel olarak bunu defalarca bana ispatladı.
Bazen dünyayı avuçlarımda hissediyorum.
Bütün hücrelerimle seni isterken,
Bütün evren milyon galaxy minicik ellerimde olduğunu hissediyorum.
Yanımdayken bunun farkında değildim.
Evreni değil kendime bile sahip olamıyordum.
Filiz sıska ve aciz hayatta yaşamışım.
Oysa simdi seni düşünürken
Seni düşünürken bile,
Koca evrenin anlamsız ve zavallı olduğunu.
His ediyorum
Sen yanımda olsan.
Bu evren bile mutluluğuma dar geleceğini,
Bilmek ve bunu bile, bile,
Hala yalnızlığa mahkum kalmak,
Ölmektir…
Benim sonum
Toprak altında yasayan canlılara aş olmak
Değilmiş
Yalnızlığa ve sessizliğe mahkum,
Kalakalmakmış….