İnsan dokunmaya kıyamazken ; acaba severken eksik mi seviyorum diye kendimi o kadar çok sorguluyorum ki… Saklı kalmış tozlu rafların arasından , yaşlılığımı örten kelimeleri seçip, sevginle onure olan duygularımı kalemi şahit gösterip , dokunuyorum sessizce sana…Sevginin , sevdiğine sevgi sözlerinde ki ölçüt dile gelmeyecek kadar kutsal olmalı.Kelimelerin yetersiz olduğu mana da,aynı yöne bakıpda aynı şeyleri gözlerimizde okumalıyız ; hayatımın anlamı… Sen sevgilerin en güzelini hak eden nadide bir ışıksın…Ben seni sevebiliyorsam, Rahmanın lütfu iken,Seni sevdiren Rabbim , hep sevsin seni…
