Duvara asılı son resmini de indirdim, artık dönme ihtimalinde kalmadı, bende kabullendim gidişini artık.
Donuk artık her şey beklentimde yok,
Ümitsizliğim den değil bu hal vazgeçmişliğimden.
Pencereden dışarı bakınca merdivenlerden ağır ağır çıkışını izlerdim.
Her dönüşünde sevinirdim.
Artık izleyince dışarıyı donuk bakışlarım ve düşüncelerim.
Şimdi dönecek olsan artık istemem,
Utanırım.!
Eski aşık olduğun sevdiğin ben kalmadı,
Senden sonra her şey değişti.
Seni beklediğim her gün, sensiz gecen her zamanda birazda sevdiğin ben’i yitirdim.
Şimdi ben bile sana yabancı, kendime uzağım..
Ne acı, artık özlem duyamamak, duygusuz, hissis biri olmak.
Senin eserin mi bu halim yoksa ben kendime ettiğim işkencemi bilemedim..!!