Bu kadarı yeter! çok önemli planlarımı altüst etmeye.
Ruhum el çekmiş bel bağladıkkarımdan, Şimdiden devriliyor sarsılmaz fikirlerim.
Aklıma boşuna yük etmişim, yeni yeni anlıyorum bu denli inişlerimi nedenlerini.
Sahi neredeler hayallerim? Nereye kaçtılar! Hele o rutin işlerim hani olmazsa olmazımdı.
Ah peki ya Umutlarım! onları yitireli zaten çok oldu.
Ve nihayet yalnızım işte.!
Şimdi neredeler altında ezildiğim bitmez tükenmez telaşlarım nede kendisi daha gelmeden yorulduğum gelecek hayallerim.
Sadece ben ve içim, Pek de yalnızlık değilim aslında yalınlaşmak denir buna.
Ve kendime geliyorum yalınlaştıkça aslıma. Yalınlaştıkça benimle olduğunu zannettiklerim.
Bende izin almadılar ki benimle olmak için giderlerken izin alsınlar. Sahiplenirken izin almadım ki Giderlerken izin vereyim.
Aslıma döndüm kendimi bildim haddimi bildim.
Meğer gemiye binen o ahmak ben gibiymişim, Hani gemiye binmişte sırtındaki yükü yine bırakmamış ya,
Meğer Dert edindiklerim yük edindikleri mi bırakabilseydim kendi hallerinde zaten gideceklermiş.
Ne de ahmak bir hamalmışım boşa yormuşum kendimi bunca zaman.
Evet kendime geliyorum yalınlaştıkça aslıma.