Issız bir çölde papatya misali solgun ve bitkinim dağlar elimde yollar yüreğimde kaldı.Hani gökler mavi güneş kızıldı her birisi avuçlarımda kırgın , susuyorum artık susmayan ağrılarla Sevdim demek utancım oldu her derde adım yazılmış söyle ne etsin gönül giden gidene birbir içimden bir yanım yalnızlık bir yanım sessizlik araflardayım.Gül goncasında yaralı hüzün içinde saklı hepsi ben gibi dert gibi , göğe daldı gözlerim arıyor arıyor ama bulamıyor şimdi nerde nasıl acaba kim diye sormayın sakın bende bilmiyorum…
Can bir canın yoncasıysa eğer ölüm beyaz bir gelincik çiçeğine benzer ince dalları kırılmaya yaprakları ise dökülmeye mahkumdur. Bu derdi unutan dermanı bulamaz.Bu yüzdendirki ölümler bedenleri ayırır yürekler daima diri kalır….