Hep aynı yönde dolaşan günlerim.

Ve ;

Günlerden ; yine aynı yaşanmışlıkların ağırlığı, gülümsemenin yerini , kara bulutların ört pas edip mahkum ettiği burukluluk…

Oysa ki ; ne güzel hedeflerim vardı.  Hayaller kaplıydı kendi dünyamda. Gülümsemek di en büyük hayalim ..  Bütün arkadaşlarım okula giderken , ben camdan bakar ve gözyaşıma engel olamaz , sadece baka kalırdım..

Yürümek , koşmak .. Bir yere çıkacağım da kimseden yardım almadan mutluluğa yürümek …

Kırlarda koşabilmek , güneşi saklayan o ağaçların yeşilliğinde gökyüzüne gözlerim kapalı , etrafımda kollarım açık dönebilmek..

Biliyor musun yalnızlığım; bir arkadaşım gelmişti geçenlerde …

Geçenlerde dedim ama üzerinden neredeyse dört sene kadar geçti.. Annemlerin gününde tanışmıştık , ziyaretime gelmiş .. Gülücüklerimiz duvarlarda saklı kalmış sanki , hala sesler kalbimde büyüyor..

Beni saran yalnızlığım.. Biliyor musun;

ben çok ama çok şanslıyım.. Beni çok seven Rabbim var , beni seven bir ailem … diye devam eden niceleri var… Farkında mıyız.. Sıradan olan kanepede otururken zil çalınca kapıya koşmanın , yada arkadaşların arayınca hep beraber gezebilmeyi..  A rabayı rahat kullanabilmeyi, yada az önceki örnek gibi kırlarda koşabilmeyi..

Ziyaret edelim , kaynaşalım , tebessümlerine vesile olalım .. Yaşamımızda biraz farkın dalık olsun .. Fark edelim artık hayatta güzel şeylere imza atabilmeyi…

Kalbin güzelliği , başkalarında da; can olması…