Kalbin Sevip karşılık bulmamasın da çok acı hissedilir.
Kalp sever ruh acı çeker.
Başa gelen her musibette bir hayır vardır.
Kul bunu anlamaz bazen ruhu cendereye düşer gibi acı çeker.
Sevdiği gibi sevdiği miktarınca sevilmeyince.
Sonra alışır hissettiği o derin acıya.
Gülümser yeniden hayata.
Yeniden virgül bıraktığı yerden.
Elbetteki zor vefasızlğa alışmak, kabullenmek.
Bazen kendi suçlar.
Bazen kader der teselli bulur teslimiyette.
Lakin neticede alışıyor ve insan kabulleniyor en demli hissedilen kedere hüzne.
O kadar çok güzel şey var ki görülmeye yaşanılmaya değer.
Olumsuzluğa takılmak niye ?
Yada olmayan olması mefhum bir düşün hayalin peşine düşüp acıya insanın kendini mahkum etmesi neden ?
Gidenin canı acımıyorsa ? Geriye kalanında kendiyle derdi ne ?
Kendini acıya mahkum etmesi vefasını mı ispat etmesimi ki ?
Yada ödülmü alacak akıttığı gözyaşlarına mukabil vefa görmediğinden.
Sevgisinin karşılığını almadığına bu kadar vefa gözyaşı!
Ne gerek var ??
Sabah olacak tüm karanlıkları aydınlatacak güneş yeniden doğacak ve hayat bize yeniden gülümseyecek.
O kadar seveni varken insanın sevilmediği kişiye takılması sevdiklerine kör sağır kesilmesi, vefasızlık değilde ne ?