Mavi Gözyaşı…

Evde durmadan koşan iki kız çocuğu bir şeyler mırıldanıyorlardı, Dinledikleri masal kitaplarının büyüsüne kapılmışlardı.

Gözleri mavi olanların gözyaşları da mavi olurmuş,

Benim gözlerim siyah  diyordu koştururken  holde boy anasının karşısında durdu Dilek!. Gözlerim siyah! hüzünlü ses tonuyla  gözyaşlarım siyah mı olacak?

Yüzünü  aynaya yaklaştırıyor uzaklaşıyor daha derine  bakmak  istiyordu. Gözlerine daha derine bakınca göz bebeklerinde kendi yansımasını gördü.

Esma ya baktı, onun gözleri maviydi, kendinin  siyah Esma’ya

– senin Göz yaşın Mavi mi?

Hayır beyaz dedi Esma;

-seninde Göz yaşın beyaz dedi,

Dilek aldığı cevapla  mutlu olmuştu,  Dileğin sesindeki hüzün kaybolmuştu yerini sevinç neşe kahkahası almıştı. İki afacan  bakıp gülüşüp oyuna devam ettiler.

Onları  dinleyen vardı, içindeki hüzünde kaybolup giden, Nice döktüğü gözyaşlarını hatırladı, Kah bir mezarlığın başında, bazen Allah’a secdede bazen gönül sızısından, kırgınlıklardan, omuzlamak istediği yükün ağırlığından, iç çekti, düşünürken bile yorulmuştu,

Gözyaşların rengi yoktu, farklı acılardan akan gözyaşı tek renkti, evet gözyaşı tek renkti ama katran karası gözyaşları sadece kalbe akıyordu onları gören olmuyordu. Kim bilir belkide mana aleminde  renkleri vardı, ölümün siyah Secdede akan gözyaşları yeşil, mutluluğun beyaz gibi, gibi,

İçindeki Çocuğun sesini işitti yanından geçtiği boy aynasına oda gülümseyerek bakıp  benimde gözyaşım beyaz dedi.

İyi ki Gözyaşlarımız tek renk acılarımız tek çeşit olmasa da. Dertten, sıkıntıdan, acıdan, ağrıdan, hüzünden, özlemden, farklı renklerde gözyaşı aksa yüzümüz Gökkuşağı’na dönerdi. Sakladığımız acılardan herkes haberdar olurdu.

Tek renk olan gözyaşlarımız bile ne büyük nimetmiş.