Pembe toka.

Akşam karanlığı basmış eve geç kalmıştım. Pazardan geçerken bir toka satan tezgaha uğradım üç beş bir şey alıyım derken  bir kız çocuğu yaklaştı yanıma.

-Bana da bir toka alarmısın dedi.  Sağıma döndüm pembe montlu bir kız.  Dilenci sandım.  dilenci yede benzemiyordu oysaki. Dilenci  olsa da fark etmezdi zaten. Öyle içten gelen bir sesti ki tepkisiz kalakaldım.

Bir daha tekrarladı.

-Bana da toka alır mısın.

Elbette  alırım  Sen istediğini beğen dedim. O kadar mütevaziydi ki  kendince en ucuzlarından seçti.  Oysaki hepsinin fiyatı 1 TL di. Onlar güzel değil gel bunlardan alalım dedim.

-Olur dedi. aldık tokları  o tokasını alıp gitti.

Oysaki neler almak ister insan çocuklara neler alınsa az gelir bu cennet fidanlarına.

Kız  gitti bende parayı ödeyecektim ki 50 kuruş fazla dediler. Kızın tokası 1.50 tl dediler aynısından bende aldım derdimse de kadın diretti o kızın tokasından 50 kuruş kar etme kaygısına düştü. Üzüntü verici durumdu. Hakikat neydi bilmiyorum ama incitici bir durumdu. Kız istedi diye fazladan para istediler hissiyatına kapıldım. Para üstünü aldım paramı cebime koyacaktım ki elbisemden para avucuma düştü. Şaşırıp kaldım.  Evden çıkalı baya olmuştu imkanı yoktu nasıl  demir para onca mesafe  elbiseme  takılı kalıp kalmıştı.  İçimden bir his sanki  aldıkları fazla para geri döndü dedi.  Pazarcının davranışı beni enayi gibi  hissettirmişti o an.

Gülümsedim kendi kendime “KİM NE EDERSE KENDİNE EDER.”  Böylece hem kı mutlu oldu hemde ben..