Sessizliğinin altında kaldım…

Eriyorum biliyor musun kelimelerine bile dokunamadığım değerlim,

Sahi; sevgi bağıra bağıra “Seni Seviyorumm” duyurmak mı herkese..

Yoksa ;

Yalın olup”Sevdiğinin Sesi” mi olabilmek…

Ağacın meyvaları ne kadar güzel diye aşk ile bakarken ; hangimiz arkasında o meyvaları taşıyan , can veren , dalları gördük.. suyu taşıyan , meyvalara hayat olan o güç , sessizdir lakin sevdiğinde ses olur…

Farkında mıyız gülüşümüz de ki “Gizli Kahramanları”

Gittiklerinde ; nefesimiz kısılır.. Kaşlarımız eğilir vs vs..

Oysa ki ;

Zor mu görebilmek değer verenlerimizi..

insan bu ya ;

“Sessiz Sevebilmeyi “ öğrenince tat alıyor yaşamdan…